Yalnızlığım ve Sen Şiiri - Yusuf Tak

Eskiden, ölümüne meftundum o ıssız ve çaresiz yalnızlığıma...
Tüm karanlıklara rağmen, yekbaşına yanan ateşböceği misali...
Dünya gelse, vazgeçiremezdi beni kendimle konuşmalarımdan.
Seni gönderdiler; alevden gözlerin, tatlı, yalancı sözlerin vardı.

Antarktika kıtasını andıran buzullar kütlesiydi kalbim.
Bir bir yıkıldılar, tüm azametlerine ve yıkılmazlıklarına rağmen.
Benim, senin tarafından yıkılışım, tsunamilere dönüşmüştü;
Geçtiği her yeri harap eden, birer virane bırakmıştı ardından...