Yalnızlığı Yaralayan Kadın

Gece olmuştu yeniden
Rengi solan mavilikte,
Tutsak umutlarla!
Kokusu sinmişti ayrılığın,dolunayın yakasına...
Bir düşlük yer kalmıştı,gecelerden bıkan yıldızın omzunda.
Düşünüyordu oysa...
Kaç gece daha bitecekti,onsuzlukla.

Öfke,
Tüm rüzgarıyla kaplıyordu,evren ananın yüreğindeki matemi.
Tek tek içiriyordu,elindeki sigaranın ateşini yağmura!
Yarından ürkercesine,derin bir hayal çekti...
Ruhunun elasına!
Bir kez daha sarılmaya karar verdi
Son düşün hatırına.
Kıyamıyordu oysa...
İntikam doluydu gözleri,
Kelimeleri tek tek yutuyordu.
Başını kaldırdı semaya!
Ağlamaklıydı.

Dayanamadı,yenildi öfkesine.
Yüreğinden Hasretiçıkardı,
Yaraladı yalnızlığı!
Oysa...
Ne kadar pişmandı...

Yalnızlığı Yaralayan Kadın!

Mısri Nuray Altay