düz ovanın bittiği yerde yaşlı bir söğüt vardı
onun da yaprakları sallanırdı rüzgarla
ama yalnızdı.
öyle yarışırcasına yükselirdi dağın yamacından.
hüzün; onun çok eskiden dost olduğu kelimeydi.
zamana aldırmıyor, doğaya gücenmiyordu
yalnızken 'insan' gibi,
gece gibi hayallere dalıyordu.
yalnızdı;
bu yüzden hiç yaprak dökmedi sonbaharlarda.
Kayıt Tarihi : 1.10.2005 14:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (3)