Yalnızız Şiiri - Hasan Gökmen

Zaman yıl yıl akıp geçerdi.
Dalları kuruyan meşe bile yeşerdi.
Odam karanlıklar içindeyken her gece,
Beni bu acınası yalnızlık bertaraf ederdi.

Şafaktan gün doğarken aniden,
Kapatır bulutlar ruhumu sahiden.
Yeni bir sevince uzanamadığım her sabah,
Kararır gözümün feri maziden.

Bir bahar rüzgarı esti sanki gönlümün yelinden.
Yürüyorum durmadan en uçsuz seferinden.
Ne bir ses ne de bir nefes uzağım gözünden.
İnan ki gelmedi tek bir mektup bile senden

Apansız uyandım gecenin karanlığında.
Rüyalarımın her karışı yalnızlık kokar aslında.
İçimde hissettiğim bu bir avuç kırgınlıkta,
Saklı o senden kalan son hatırada.

Bağırıyorum gecelerin kör kuyularına.
Koşuyorum en ıssız sokaklarda soluksuzca.
Bu yakarışlarımı duyan yok mu bu mezarlıkta?
Neyleyim Bi başıma bu fani dünyada...