Yalnızım Şiiri - Hamit Atay

Yalnızım

Yalnızım…
Ne sen varsın, ne de gölgen.
Konuşsam duyan yok,
Sussam içimden taşan bin kelime var.

Bir oda dolusu sessizlikteyim,
Saat tıklıyor sadece —
Bir de yüreğim.
İkisi yarışıyor sanki
Hangisi daha çok hatırlatacak seni diye.

Yalnızım…
Ama alıştım artık.
Bir çay koyuyorum mesela iki kişilik,
Sonra biri soğuyor…
Tıpkı sensizlik gibi,
İçilmeyen bir bekleyiş gibi.

Dışarıda insanlar gülüyor,
Ben içimde ağlıyorum,
Ama belli etmeden.
Çünkü en derin acılar
Sessiz yaşanır,
Ve en yalnız insanlar
Gülümser en çok görünenlerde.

Yalnızım…
Ama kendime arkadaşım artık.
Kendi sesimle konuşuyorum gecelere,
Kendi düşlerimle sarılıyorum yastığıma.
Ve her sabah
Yine sensiz uyanmaya alışıyorum biraz daha.

Yalnızım…
Ama bu yalnızlık öğretti bana;
Her gidenin ardından susmayı,
Ve her kalanla güçlü kalmayı…

Şiir Hamit Atay
23..40..17.05.2025