Yalnızım Şiiri - Aydın Ahmet

Avcı vurdu bir kafese tünedim
Esir olmuş kuşlar gibi yalnızım
Kurşun yedi iki yerden kanadım
Yüreğime işler gibi yalnızım

Bu dünyadan göremedim bir vefa
Herkese keyf düştü bana da cefa
Yağmur gibi yağıyorken her defa
Gözümdeki yaşlar gibi yalnızım

Söz vermiştin, her sözüne inandım
Yasladım da ben sırtımı dağ sandım
Uyanınca çocuk gibi ağladım
Avutulmuş düşler gibi yalnızım

Uçtu gitti bir kuş gibi gençliğim
Kaybettim ben kimliğimi; ben kimim
Çırpınıyor içimdeki benliğim
Doğrulmayan başlar gibi yalnızım

Geçmeyecek vefasızlara hıncım
Örselendi aşka olan inancım
Sabır oldu hayat boyu kazancım
Yol üstünde taşlar gibi yalnızım

Neye yarar artık kadere küsmek
Hep bana düşüyor yenilip susmak
Mahşere kaldı seninle kavuşmak
Yarım kalan aşklar gibi yalnızım

Sol yanımda bir yara var ağrıyor
Geçen yıllar gençliğimi doğruyor
Ne bir dostum ne kardeşim uğruyor
Yıkık dökük köşkler gibi yalnızım