Yalnızım Şiiri - İsmail Küpçü

YALNIZIM

Düşünüyorum………
Ben bu dünyaya yalnız geldim.
Yanı yalnız gönderildim
Yalnız büyütüldüm
Yalnız hastalanıp, ilaçları yalnız kullandım
Sıkıntıları hep yalnız göğüsledim
Bela ve musibetler beni bulurkende yalnızdım
Kederleri yalnız çektim
Üzüntüleri yalnız yaşadım
Hayattaki mücadeleyi yalnız çektim
Bir ömür geçti üzerimden
Etrafımda çok insanlar oldu
Ama ben onların içinde yalnızdım.
Kalabalıklar bana ünsiyet vermedi
Cehdim için cesaret de vermedi
Çünkü ruhum yalnızdı
Aklı fikrim, düşüncelerim hep yalnızdı,
İnsanlar içinde oldum, ama yalnızdım
Kış,bahar,yaz’larda yalnız
Güz geldi,hazan’da yine yalnızım,
Etrafımda insanlar olsada,
Ben yine yalnızım.
Ne kardeş, doğrultabilir belimi,
Ne evlat çekebilir yükümü,
Ne mal kurtarabilir bedenimi,
Çünkü ben yalnızım
Evet şimdi daha iyi görüyorum
Ben bu ömrü yalnız bitireceğim
Varsın dostlar, dostluklarını yapmasınlar
İstedikleri kadar gerçekleri görmesinler
Varsın bu insanlar nânkör olsunlar
Vefa nedir bilmesinler
Dostluk nedir öğrenmesinler
Çünkü ben sekârata yalnız gireceğim
Azraili yalnız karşılayacağım
Ruhumu yalnız teslim edeceğim
Kefene yalnız saracaklar beni
Tabuta yalnız koyacaklar beni
Musallaya yalnız bırakacaklar
Kabre yalnız konulacağım
Sual meleklerini yalnız karşılayacağım
Cevaplarımı yalnız vereceğim
Berzahta yalnız kalacağım
Haşri yalnız bekliyeceğim
Bütün kâinatın Halıkı ünvanı ile ALLAH’a,
Hesabımı yalnız başıma vereceğim.
Çok iyi biliyorum, unutmayacak biri var,
İşte Rabbimdir,Razıkımdır,
Beni sen yarattın
Bu dünyaya sen gönderdin
İnanıyorum
Sen yarattığını, yalnız bırakmazsın.
25 EKİM 2001