Yalnızca sev Şiiri - Müyesser Doğan

Dur,düşün ve yalnızca sev.
Son kalıntısı,
ete kemiğe bürünmüş gönül sancısının.
Ben insanın nâmerdinden korkardım
Lâkin,
Yapmacık bir zekanın,
Buhran ihtilâli yakındır zannımca.
Oysa,
İnsanlığın iyiliğe dair yorgun umutlarımız vardı.
Kaybedilmiş bir zaferden,
yeniden doğuşlarımız.
Dibine kadar yaşamak gibi hayallerimizi.
Neresinden tutsam elimde bir boşluk.
Köklerinden kopan bir insan savrulur zaten.
Bir sıkkın canımız kalmış,
Sermayemiz kıt ve bozuk
Hangi satırları okusak,
Aşkı Öldürüyor biraz biraz .
Kelimelerin kifâyetsizliğini,
Nasıl anlatırım kelimelerle şimdi sana .
Sen.
Dur düşün ve yalnızca sev.