Yalnız Kalınca Şiiri - Özdemir Koca

Bırak hasretim gözlerinde kalsın,
Ağladıkça hep beni hatırlarsın,
Bir siyah bulut gibi çöksün üzerine,
Yalnız kalınca beni çok ararsın.

Pencerenden doğarım bir sabah,
Batarım kalbine gece olunca,
Yığılır kalırsın sessizce bir yere,
Yalnız kalınca beni çok ararsın.

Medyadan duyarsın yaşadığımı,
Sokaklarda saçı sakalı karışmış,
Yaşlar akıyor görürsün gözlerimde,
Yalnız kalınca beni çok ararsın.

Rıhtımda bekledim seni dün gece,
Rüzgar esti yüreğimden kalbime,
Ellerin geldi birden aklıma ellerin,
Yalnız kalınca beni çok ararsın.

Dalgalar vurdu yüzüme yalnızlığımı,
Köpürerek kapandılar dizlerime,
Bir balık güldü kahkahalarla halime,
Yalnız kalınca beni çok ararsın.

Bir Yıldız düştü denizin tam dibine,
Senin gözümden düşmen gibi,
Sanki ayağa kalktı deniz birden bire,
Yalnız kalınca beni çok ararsın.

Oysa ben sana bu denizden İnciler,
Oysa ben sana deli gibi sevgiler,
Yani ben sana içimden sevmeler,
Vermek isterdim gelerek kapına.

Olsun sen mutlu ol yine de eğlen,
Umurunda olmasın sensizliğim,
Bu Dünyaya bir daha mı geleceksin,
Ben yıkılmış bir harabeyim zaten.

Kara Tren gibi uzaklaş İstasyondan,
Yükle gemilerine hüznümü götür,
Sat uzak diyarlarda sensizliğimi,
Yalnız kalınca beni çok ararsın.

Özdemir bu devran satanlarınmış,
Acıya acı zehrini katanlarınmış,
Ne fark eder senin yüreğin yanmış,
Yalnız kalınca beni çok ararsın.