Savrulmuş hayatıma kaldırıyorum kadehimi.
Acı, öfke dolu yaşamıma.
Yalnızlığına ikimizin,
Sana.
Bana ihanet eden kalbimin yalanlarına ve
Cümlelerindeki ölü soğukluğuna kaldırıyorum.
Dünyanın bu kadar acımasız,
Bize nefretle bakışına bir kadeh kaldırıyorum,
Bu kadar kaba oluşuna
Ve kurtarmamasına bizi Tanrı'nın.
Kayıt Tarihi : 4.11.2025 02:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
İnsanın kelimelerle bile ifade ederken zorlandığı bazı anlar olmuştur, bazı yalnızlıklar. Bu bir kayıp değil, bir üzüntü değil. Sevgiyi yitirmekten, aldanmaktan çok daha uzak bir yalnızlık. İnsan içindeki boşluğu bazen bir inançla doldurmak ister. Peki inanacağınız biri yoksa? Ya da o size cevap vermiyorsa?
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!