Bütün yalnız oturuşlarımı toplasam sessizliğin hakim olduğu uçsuz bucaksız bir kalabalık olur
Kıyamet kopar meydanın da yalnızlığımın
Bakanın gözleri bahar açışımı görür.
Henüz sonuca erişememiş denklemlerin x' leriyle boğuşurken çözüm masası gibi görür beni kalabalıklarım
Ruhumun alnına terleri dökülüyor yorgunluğumun
Metanetimin görüntüsüne aldanır insanlar.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta