Bütün yalnız oturuşlarımı toplasam sessizliğin hakim olduğu uçsuz bucaksız bir kalabalık olur
Kıyamet kopar meydanın da yalnızlığımın
Bakanın gözleri bahar açışımı görür.
Henüz sonuca erişememiş denklemlerin x' leriyle boğuşurken çözüm masası gibi görür beni kalabalıklarım
Ruhumun alnına terleri dökülüyor yorgunluğumun
Metanetimin görüntüsüne aldanır insanlar.
Açılan yaramdan mitoz bölünme göçtü acizliğinden.
Gözlerimin fenerleri söndü
Durgunluğumu gören huzurun sükunetidir sanır.
Kayıt Tarihi : 8.7.2025 17:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!