Yalnız Şiiri - Mehmet Öztaylan

Hangi dik yokuşa sarıp, tepetaklak oldun yalnız?
Kaç metin yuttun da, kalbinde topladın cesareti?
Sanki bir sabah yalnız bir sabah çift açtın gözlerini.
Kurdun, kuruldun, yok oldun ve sustun ve yalnız.

Taşıyabilir miydi sahi söyle, bir ruhu yüreğin?
Daha tensiz hecelerde titrerken elin.
Daracık bir kağıda mahkumken hayatın.
Kimedir sitemin? Gel demlen, bir çizik at yalnız.

Duymasan da kara kuru çizgilerin sessiz dillendiğini.
Sen yaz sade! Gecenin siyahına kara kalemle.
Neşeyle, gülümseyerek sakın değil ha elemle.
Belki kalemin bir kader ortağında ses bulur yalnız.

Hangi yalçın kayadayken çektiler altından yeri.
Mehtaba uzanayım derken mekanın oldu boşluk.
Senindir, sendendir ışığı sönen her şiir.
Yeter meyletme artık, tak gözünü oku yalnız.