Yalandan Vefalar Şiiri - Emre Maral

Titriyorsun...

Vücudun,, ellerin
gözlerinin içi titriyor
hayır korkmuyorsun
bu titreklik yalnızlıktan
uzaklarda çok beklemişsin
karanlıkta,, ayazda

Bütün rüzgarları nefes diye içine çekmişsin
donmuş gözlerindeki yaşlar

Hepsi bir şişenin içinde koca deryaya uğurlanmış
inandığın bütün aşklar

Kirpiklerin; karanlığın siyahını almış
öyle gizemli,,
birazda yırtık ve yamalı
yinede çok cesur atıyor kalbin
kimliğini yitirmeden

Öksüzlüğü tatmış ellerin
çok yıpranmış birilerini tutmaktan
ve korkmuş kayıp giderken birileri
biryerlere tutunamamaktan

Firarlara sızmış benliğin,
benliğine sızarken kalleşliğin sıkıntısı

Her zaman yaşam olmuş
zamanın zamansızlığı

Amed'e yürümüş ayakların
sırtında bir çuval yokluk ile
ayaklarında kösele bir umut
çiğnedikçe çiğnemişsin geri dönüşleri

Burçlarından esen sevda kokusunu
yumak yapıp salmışsın yüreğinin derinlerilklerine
vefasız koymuşsun
gözlerinin içine gömdüğün her kadının adını

Ve unutmuşsun zihnindeki o güvenin tadını

Fahişelerin teninden süzülen koku ile uyanmışsın uykundan
masanın üzerindeki yırtık kumaş
ve kirli
hem kirli hemde yırtık
işte bu yüzden kalkamamışsın yatağından
iğrenç bir tat duyup aldanmışlıklardan
oyalamışsın bir avuç gülüşü
ve heyecan verirken dünyanın dönüşü
sen kendi etrafında durmuşsun

Pis kokan bir kapı önünde
gül yapraklarını süpürmüşsün
ve bürünmüşsün bir ihtiyar bekçi kıllığına
yakalayabilmek için gecelerini çalan sebeplerini
ve söküp almak için;
ihanetin adını değişitrip
yarınlara dinamit koyanların ciğerini..!