Yalan dunya Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Yalan Dünya, Yalan Dünya

Hangi ölü vardır ki,
ardından kalanlar
sonsuz gözyaşı döksün?
Ağlarlar, ağlarlar,
bağırır, çağırırlar,
“gitme!” derler,
ama bir gün susarlar…
Çünkü bu dünya yalandır,
yalan dünya, yalan dünya!

Yalan dünya, yalan dünya,
senin ekmeğin acı,
senin tuzun eksik,
senin sözün yarım.
Dostunu sırtından vurdurursun,
sevdiğini yabancıya kul ettirirsin.
Yalan dünya, yalan dünya!

Ben gördüm:
Mezar başında edilen yeminleri,
“unutmam!” diyen dilleri…
Ama kırk gün geçmeden
unutmayı seçtiklerini gördüm.
Ağıtların bile
bir gün yorulduğunu gördüm.
Yalan dünya, yalan dünya!

Bir annenin gözyaşı
çocuğunun mezarında
taşlara karıştı,
ama o da dindi sonunda.
Bir sevgilinin feryadı
dağları inletti,
ama sesi de kısıldı sonunda.
Ah, yalan dünya,
sen en büyük aldatansın!

Yalan dünya, yalan dünya!
Aşkı pazar yerine çıkarırsın,
umudu dilencinin avucuna koyarsın,
kardeşi kardeşe düşürürsün.
Yalan dünya, yalan dünya!
Gözyaşını süs gibi satarsın,
acıları ekmek gibi paylaştırırsın.
Ve sonra unut dersin,
unutturursun.

Ama bilirim:
Senin içinde gerçek olan tek şey
ölümün soğuk yüzü.
Toprağın koynuna giren
bir daha geri dönmez.
İşte tek gerçek budur.
Gerisi mi?
Gerisi yalandır,
aldanıştır,
oyalanıştır.

Ve biz, biz insanoğlu,
sana kanmaya devam ederiz.
Bugün ağlar, yarın güleriz.
Bugün unutur, yarın severiz.
Ve sonunda hep deriz ki:
“Yalan dünya, yalan dünya…”