Yalan Dünya Şiiri - Ömer Yüce

BEN
DÜNYAYIM

/‎ Bî Vefâdır Dâ'r-ı Dünya...
‎Kimseyi şâ'd eylemez/ Fuzuli
…

Dün günlük işler için koşarken
yoruldum kaldım nefes nefese,

biraz soluklanayım deyip oturdum
bir soğuk el değdi enseme.

Ürkek ve kısık bir ses eğilip kulağıma
nerdeyse yanağı değdi yanağıma;

Dedi;

Ey Âdemoğlu,

Tepeden tırnağa bu hırs niye?

Nedir doğumdan ölüme
bağrını sızlatan bu heves?

Nedir bu dünyaya yaranma kaygısı
sayılı bile aldığın nefes.

Hayatını çöl ediyorsun
beni ulaşılmaz Leyla

Ne sevdana yarana biliyorsun
ne mevlana.

Ben dünyayım
bi vefayım.

Hiç birinizin ömrü
bana aşık olacak kadar

ağıt yakacak kadar
uzun değil.

Ait olmadığın yere
aşık olmakta zaten ahmaklıktan

başka nedir.?

Ben dünyayım;

benim dışım baharsa
içim ateş dolu

ne mavime hayran ol
ne beyazıma aldan

ne de zevki sefama kan.

Sevda zannettiğin şey
ben de gam yüküdür.

Yaslanmak istediğin omuz
ben de musalla taşıdır.

Eteğime de sarılıp durma.

Ben de gerçeği arama

ben dağ,taş,

yokuş ve inişten ibaretim.

Yolun sonunda zifiri karanlığım.

Elimi tuttuğunu zanneden nice zenginler nice güzeller

elimden kayıp gittiler.

Beni cennet bahçesi zanneden
çok insanın hayalini yıktım.

Ben sevsem
Yusuf’u severdim.

Adem’i, Havva’yı
Sultan Süleymanı,

Büyük İskenderi severdim.

Oysa,

Yusufu kuyuya attıran da
zindana tıktıran da benim.

Adem’i Havva’yı aşkımla
cennetten kovduran da
benim.

Dünyayı Süleymana dar
eden de,

İskenderin hevesini kursağında
koyanda benim.

İstersen sor O aşıklarıma;

Onlara “ Yorgunluk” tan ve
“ pişmanlıktan” başka

ne vadettim?
…
Tecrüben nedir,

tavsiyen nedir?

diye sorarsan.

Derim ki;

Kendi öz Hira’na çekil
tövbeni tazele.

Kırılan dökülen yanlarını tamir et.
Kullardan bir kul ol.

Ne dünyayı Leyla bil
Ne kendini çöle vur.

Şerefinle yaşa
Nasibinle yetin

omurgalı dik dur.

Öyüce