Yalan Şiiri - Yaman Karaca

Yalan
Bu dünyada her şey yalan;
Aldığın nefes, tuttuğun el,
Güvendiğin insan yalan…
Harcadığın zaman,
Kaybettiğin gençliğin, yılların yalan.
Duyduğun vaatler, sözler, yüze gülmeler,
Hepsi yalan, yalan…

Umutla yaklaşmalar, sevinçle gitmeler,
Anlattıkları hayaller bile yalan…
Sırtını yasladığın dağlar,
El uzattığın yarınlar,
Baktığın gözler bile yalan.
Seni seviyorumlar, kurban olurumlar,
Sensiz yaşayamamlar, yalan, yalan…

Öğrenmedik mi bu hayatta
Korkman gereken kişi,
Bana güven diyen insan
Ya da seni ilk fırsatta yıkacak olan,
Eli elinde bekleyen,
Koynunda beslediğin yılan…

Hani Aşık Veysel der ya,
Dünya iki kapılı bir han,
Baştan sona yalan, yalan…

Yaklaşmadık mı bütün samimiyetimizle,
Saçmadık mı en değerli, en pahalı hayallerimizi,
Yürümedik mi arkalarından,
Sağa sola kulak asmadan
Vermedik mi kalplerimizi?
En delikanlı, en çocuksu umutlarımızı
Vermedik mi yalancı maskelere?
Nedir peki elimizde kalan?
Kocaman bir YALAN…

Yaman Karaca