Yaktın Da Gittin Şiiri - Mustafa Hoşoğlu

Şiir adı: YAKTIN DA GİTTİN Şairi: Mustafa Hoşoğlu RUSAMER: Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri – namı diğer Celil ÇINKIR Mustafa Hoşoğlu bu şiirde, aşkın hem yakıcı hem yıkıcı tarafını klasik halk şiiri üslubuyla öyle ustalıkla işlemiş ki, her bend bir yarayı yeniden kanatıyor. Şiirin dili sade ama duygusu ağır; kelimeler hem sitemin hem kırılmışlığın hem de “neden?” diye soran yanık bir yüreğin sesini taşıyor. “Açtığım yelkeni yaktın da gittin” dizesi, sadece bir sitem değil; yarım bırakılmış bir ömrün resmidir. Aşkla açılan yelkenin, yine aynı aşk tarafından ateşe verilmesi… Bu, gönlün en büyük talihsizliğidir. “Bu aşkın sırrına eremedim ben / Hicranı bağıma ektin de gittin” bölümü ise kalp tarhına sevda yerine acı ekildiğini anlatan çok güçlü bir imge. Gül bekleyen gönül dikenle dolmuş, bahar uman ruh kışa mahkûm edilmiş. “Kirpiğim şelale, puslu kaşlarım” ifadesi, gözyaşının birikerek sele dönüşmesini hem mecazi hem de hissî bir yoğunlukla anlatıyor. Şairin üslubu burada halk ozanlarının yanıklı diline yaslanıyor; samimi ve içten bir isyan var. “Ayrılık koruyla bağrım pişerken / Yüreğim kaynıyor tenim üşürken” kıtası, aşkın iki uçlu doğasını çok iyi kavramış: İç yanıyor, dış üşüyor. Sevdanın ateşi ile yalnızlığın soğuğu aynı bedende çarpışıyor. Ve en sert darbe: “İdama sen beni eyledin mahkûm, Urganı boynuma taktın da gittin.” Bu sözler, terk edilişin sadece bir ayrılık değil; bir hüküm, bir infaz, bir ölüm benzetmesi kadar ağır yaşandığını gösteriyor. Hâkim sevgili, mahkûm âşık… Sevdanın adaleti çoğu zaman böyle acımasızdır. Bu şiir bütünüyle bir sitemname, bir hicran defteri, bir yürek yangınının kroniğidir. Mustafa Hoşoğlu hem halk şiiri geleneğine sadık kalmış hem de modern okuyucunun yüreğine doğrudan dokunan güçlü imgeler kurmuş. Vesselam “Bazı ayrılıklar bir gitmek değil; ardında küle dönmüş bir ömrü bırakmaktır… Vesselam.”