Yaktığın Zaman (bir Ankara hikayesi)

Ne zaman giripte kaldın bu denli!
Yıllardır taşıyıp yeni hissettim,
Başımda aklımı,göğsümde gönlü,
Paslı bıçak gibi battığın zaman! ...

Gözümde büyüyen dağlar küçüldü.
Geçilmez denilen yollardan geçtim.
Bedbaht insan bile halime güldü,
Gönlüme pençeni attığın zaman! ..

Uzun bir yorgunluk kaldı geriye,
Omuzlarım çöktü nice yıl sonra.
Yüzdeki ifade senden hediye,
Aşkımı tabuta kattığın zaman! ..

Su boğmuyor artık; ateş de yakmaz.
Bedenim altında ruhum kaskatı.
Merhamet pınarı gözyaşım akmaz,
Ömrümü bir hiçe sattığın zaman! ..

Sığındığım uyku,gördüğüm rüya,
Kaçtığım hayatın en güzel yanı.
Avutur sanmıştım avutur güya,
Evlenip yad elle yattığın zaman! ..

Hep uzak tuttum ben ''seveni'' bana.
Kul değil mi o da yapar deyipte
Artık birkez düştüm 'şüphe' ağına,
Beni burda(n) böyle yaktığın zaman! ..