Yaktı Nar-ı Firkatin Şiiri - Sevinç İnal

Gönül evimdeki meşk, yüreğimdeki beyt-ül
Suretindir ömrüme, düşen emsalsiz o gül
Seni tanıdığım yer gülzarımdır a bülbül
Kâlû belâ dan beri aşıktır sana gönül

O dilindeki nağme aşka girizgâh sanki
Başka doğuyor güneş çehrende pinhan say ki
Mevcudu varlığın da müjgan da damladır ki
Zerre zerredir jale göz pınarımda baki

Tenindeki kokundan misk-i amber yayılır
Şeytan secdeye varsa peyman eder ayılır
Seninle asır geçse inan bir gün sayılır
Kevser suyunda yunmuş, beyza senle anılır…

Sen ki sabahlara feyz sen ki ömrüme güneş
Bilirim ki cihanda sensin gönlüme tek eş
Yansın mabedinde aşk, yanmayan gönül ki leş
Misali pervanedir maşuka ne ki ateş…

Siretim siretinden feyz alır özge dolar
Andelip lal kesilir al gülün rengi solar
Cismindeki o revnak nice şuuru zorlar
Şems ile “yandım” dedin içime düştü korlar…

Sana olan aşkımı nasıl tarif edeyim
Ne deyim nasıl deyim, ben bu gönlü neyleyim
Yoluna duçar olan kim kaçıncı köleyim
Yaktı nar-ı firkatin derdim kime söyleyim…

Ben ömrümce manayı arayıp sorguladım
Sana rastladığım an çözüldüm adım adım
Gayrı bundan sonrası sen ezeli tek yâdım
Gözüm de eşk-i tarab senin adındır adım…

Şimdi ilahi aşkın damlasından lütfeyle
Serinlesin yüreğim üflediğin o neyle
Beni de mahrekine baş koyanlardan eyle
O agâh meclisine misafirim neşeyle…

Vuslatın daüssıla el uzat ya ey seyda
“Beri gel daha beri” aşkın aşkımla peyda
Dilimde son yekavaz aşk ile döndü Şeyda
Ey hazreti Mevlana gönlüm gönlünle verda…