Yakıyor Şiiri - Veysel Eraslan

Kaç bahar yârsiz geçti kaç mevsim kışa döndü
Beni yaktı yetmedi yıllarımı yakıyor
Umutlarım pervane bak yine başa döndü
Gönülden mektup yazsam pullarımı yakıyor

Asumandan kar yağdı beyazladı saçlarım
Meğerse ne de çokmuş hatalarım suçlarım
Şu gönlüme attığı korları avuçlarım
Yandı yürek kor oldu küllerimi yakıyor

Boşa bekler umutlar bahar benden uzakta
Çırpınırken yüreğim kaşlı gözlü tuzakta
Akıp giderken ömrüm zaman denen kızakta
Seherde yola düşsem yollarımı yakıyor

Ateşin sönsün diye ittiği yar’a bakın
Kanıyor hiç durmadan açtığı yara bakın
Bağıma bağcı diye diktiğim yâre bakın
Işkınım şöyle dursun güllerimi yakıyor

Sevdamın seten’inin su çarkına döküldüm
Kaç kirmende ip diye eğrildim de büküldüm
Kestim yardan umudu bir köşeye çekildim
Sitem bile etmedim dillerimi yakıyor

9-1-15

Seten: suyla ya da hayvan gücüyle dönen dibek taşı