Yakın Yakın Şiiri - Doğan Çeçen

Yanıyordu bir kent,
İçinde çocukluk türküleriyle gelen ozanlar...
Kaleminden barış damlayan insanlar...
Kitap, şiir, saz...
Ve o sesi unutmam:
"Yakın, yakın!"
Diyen ağızlar vardı,
İnsanlığın külünü savuran ağızlar...

Kimin duasıydı bu?
Kimin vicdanı, susarak sustu?
Otelde değil sadece,
Kaldırımda, duvarda,
Tüm Türkiye’de yandı o gün
İnsanın insanı yaktığı utançla...

Metin Altıok oradaydı,
Alevi’siyle, Sünni’siyle bir ateşti aslında
Yüreğimize düşen...
Ama bazıları seyretti,
Alkış tuttu alevlere…
Yanarken insan, yanmadı “insan” diye geçinenler...

Kül oldular, ama sonsuz kaldılar.
Her yıl yeniden doğar
Sivas’ın karanlığında bir ışık gibi
Hasret Gültekin’in bağlamasından
Bir nota daha düşer toprağa...

Sen hâlâ o çığlığı mı hatırlıyorsun?
Yakın, yakın!
Artık biz diyoruz onu
Ama sizler için değil:
Yakın utanmayı, yakın nefreti,
Yakın suskunluğunuzu!