Yakın Yakın Diye Bağırdılar

Yakın Yakın Diye Bağırdılar

(Madımak’a Adanmış Davalar - III. Şiir)

Yakın!
Dediler…
Yakın ki susun,
Yakın ki korksun kelimeler,
Yakın ki türkü söylemesin bir daha sazlar,
Yakın ki düşünce kaçsın gözlerden!

Bir kalabalık toplandı Madımak önüne…
Kalabalık mıydı onlar,
Yoksa çoğalmış bir nefret miydi?

Dillerinde tek cümle:
“Yakın! Yakın! Yakın!”
Çocuklarıyla geldiler,
Bayrak salladılar,
Ve bir kez bile arlanmadılar!

İçeride ne mi vardı?
Bir şairin defteri,
Bir kızın düşleri,
Bir annenin duaları…
Ve bir halkın ayakta kalma umudu.

Ama onlar sadece bağırdılar!
Yakın!
Vicdanı yakın,
Kitabı yakın,
Aklı yakın!
Çünkü düşünmek zordu,
Sevmek emek isterdi…
Ama yakmak kolaydı!

Sonra…
Kaldı geriye
Simsiyah bir otel,
Ve küllere dönüşmüş adalet!

Şimdi soruyorum:
O yangını izleyen herkes,
Hâlâ kendine “insan” diyebiliyor mu?

Biz sustuğumuzda
Yine gelecekler!
Ellerinde meşale değil,
Suskunluk taşıyan dillerle!

Ama bu kez biz buradayız,
Bu kez şiirler susmayacak,
Bu kez “yakın” diyen sesleri,
Vicdanın çığlığı boğacak!