Yakamozu ışığın Şiiri - Emre Turgay

Soğukluğunun bıraktığı fırtınalar varken içimde,
Dalgalar çarpıyordu İstanbul kıyılarına..
Yokluğunun hüznü tırmalarken zihnimi,
Yakamozları seyre dalardım hep!
Nasılda bir sevgili aşkında bin parça...

Tıpkı sen gibi;
Ay gibi, güneş gibi...
Tıpkı ben gibi;
Yakamozu ışığın...

İşte o vakit hayalin kabus olur!
Düğümlenir boğazıma düşmancasına.
Haketmedim mi ben Güneşi Ayı
Bir yansıman dahi olmasın mı?

Neden bu kadar değersizim ki sende?
Ağlar ağlar iki büklüm olurum çaresizlikten.
Hislerinde olmadığımı dem vurarak,
Hiçliğinde bulurum hep kendimi!

Haksızda değilsin aslında istememekle...
Sevdiremezsin,
Sığdıramazsın yüreğe birden fazlasını!
Ya olmalı, ya olmamalı...
Kaderime boyun eğerek,
Olmamam gerektiğini biliyorum.

Canım İstanbul'un hatrına veririm hep!
Oysa içimden boğazın maviliğine karışmak,
Duyulmadan ölmek,
Hissettirmeden gitmek gelir!

Ulaşabileceğimi bilsem sana,
Bu dünyada kavuşamadım,
Belki ahiret...
O da mı olmaz?