Yakamdan Düşmeyen Şiiri - Kağan İşçen

kuşkularıydı camlara vuran
sakin caddelere bakan boş camların
gömleğim montum alabildiğine kömür kokulu
bir aralık akşamı daha da yalnızlaştım
her şey anidendi
nasılsa bir ışıklar değil...

meraklarım köreldi mevsimlere
bunu kendim bile anlamadım
bir sen anladın
yakamdan düşmeyen
boşluğu düşünme tutkumu
ıslak sokak kokusuyla
öpüşüyorum ölüme ihanetimde...

seni düşünürken
sayıklamayı unuturum adını
dışarda yağmurun uslanmış tortusu
yıkarken kabuslarımı
tertemiz bir hüzünle başlar gün
sen yoksun
adın yok
ben de yokum
yalnızlığım var...

hadi can simidim ol
buğulu gölgelerde kaybolmadan
kalbimin dümeni kırık takası
kapı önü temmuz sıkıştırmalarıma
can yeleğim ol
boğulmasın
her bulutu ilk sanma çocukluğum
çocuk geldim çocuk gidiyorum
çoğalan anılarımla büyürken acılarım...