Yağmurun Altında Çırılçıplak Şiiri - Özg ...

“Yağmurun Altında Çırılçıplak”

Serseriyim ben…
Bir rüzgârın nereye sürükleyeceğini umursamadan yürüyen,
Biraz berduş, biraz deliyim.
Ama ne güzel deliyim be dostum…
Kendimle yanıyorum, kendimle yıkanıyorum,
Kendimle yeniden doğuyorum.

Ne adresim var ne yönüm,
Biraz şarap, biraz yağmur, biraz yorgun gökyüzü…
Ve içimde,
Kâinat kadar ıslak bir yalnızlık.

Kaldırımlar tanır beni,
Sokak lambaları bilir içimin kırık yerlerini.
Bazen bir şarkıya sığınırım,
Bazen bir sigaranın ucuna,
Bazen de hiçbir yere —
Çünkü bazen hiçbir yer, her yerden daha evdir.

Bir yağmur başlar aniden,
Ve ben çırılçıplak kalırım altında.
Kimseler görmesin diye değil,
Artık kimsenin umurumda olmaması için.
Çünkü özgürlük,
Üşümeyi göze almakla başlar.

Ah, ne güzeldir ıslanmak!
Bir bedenin değil, bir ömrün arınması gibi.
Dizlerim toprağa değer,
Ruhum göğe uzanır.
O an anlarsın,
Tanrı, kutsal kitaplarda değil,
Yağmurun altında saklıdır.

Kendimle konuşurum çoğu zaman,
Bir deli gibi gülerim,
Bir çocuk gibi ağlarım.
Sahi,
Hiç ağlayarak gülmeyi denedin mi sen?
Ben denedim —
İnsanın en özgür hâlidir o.

Ne aşkın zinciri kaldı,
Ne toplumun sesi,
Ne dün, ne yarın.
Sadece ben,
Ve içimde fırtınalarla dans eden çıplak bir yürek.

Belki kimine göre serseriyim,
Belki kaybolmuş bir ruh,
Ama ben kendi kayboluşumda buldum varoluşu.
Her düşüşümde bir yıldız patladı içimde,
Her yara, bir ışık sızdırdı dışarıya.

Bir çocuğun gözlerinden baktım dünyaya yeniden,
Bir kedinin mırıltısında buldum huzuru,
Bir sokak lambasının titrek ışığında
kendime “yaşıyorum lan hâlâ” dedim.

Ve anladım dostum:
Hayat, kimseye ait değil.
Ne tanrılara, ne aşklara, ne yarınlara.
Hayat,
yağmurun altına soyunmayı göze alanlara ait.

O yüzden ben soyundum,
Tüm korkularımdan,
Tüm yalanlardan,
Tüm “olmalısın”lardan.
Bir tek gerçeğim kaldı:
Nefes almak — dürüstçe,
Hissetmek — delicesine.

Serseriyim evet,
Ama içim kadar tertemiz bir gökyüzü yok.
Bir kahkaha savururum rüzgâra,
Belki bir yıldız düşer,
Belki bir dua yükselir,
Belki de sadece ben olurum sonunda —
Kimsesiz ama özgür.

Ve bilirim,
Yağmur durduğunda,
Sokaklar sessizleştiğinde,
Elbet biri çıkar bir gün,
Ve benim gibi bir deliye “yaşadın be” der içinden.

Ama o zaman çoktan gitmiş olurum,
Çünkü ben kalmam yerimde.
Ben yürürüm hep —
Bir şehrin sabahına,
Bir denizin yalnızlığına,
Bir nefesin sonuna kadar.

Ve kimse inanmaz belki,
Ama ben en çok o an seviyorum yaşamayı:
Bir serseri gibi,
Bir berduş gibi,
Bir şiirin ortasında çırılçıplak ıslanırken.