Yağmursuz Kalınca!. Şiiri - Remzi Özmen

Ben yağmursuz kalınca;
Başımda kavak yeli duygusuzca gezerim,
Elimden bir iş gelmez deliyim, avareyim,
Cümlelerim duygusuz şiirlerim kalır yarım.
Ben yağmursuz kalınca;
Çölleşmiş kuru toprak,
Ne ekinden eser var ne de hasat zamanı,
Kıpırdamaz dalımda sanki ölüdür yaprak.

Yağmurlar hatırlatır bana sevdayı hissi,
Yağmur yağınca gelir kalbimin ev sahibi.

Her şey bir başka olur; yere yağmur yağınca.
Bahçemde ki gül gibi gönlümde açılırsın,
Kurulursun otağıma, girersin varlığıma.
Söz dinlemez hislerim dizgini alır ele,
Elimden bir şey gelmez giriyorsun kanıma,
Hüzün olur çökersin uğraşıma soframa.

Gökyüzünde damlalar gözlerimde sel olur,
Sevinçler unutulur kederler beni bulur.

Bir güneş olur yağmur aydınlatır sevdamı,
Kabuk bağlamış sancım derin gönül yaramı.
Islanan tenim değil yağmur derine yağar,
Nasırlar eritilir acılar yenilenir.

Yağmurlar hatırlatır bana duyguyu hissi,
Yağmur yağınca gelir kalbimin ev sahibi.
02.10.2001
Remzi ÖZMEN