Yağmurluğunu Aldın mı Şiiri - Hatice Güzen

Gidişin,
söylemeden düşen bir perde.

Belki çoktan gitmiş olanın ardından
geç kalmış bir vedayım,
gölgede saklı son sözcük.

Dilimin eşiğinde devrildi sesin,
son harf,
göğsümde yitik bir taş misali.

Kapılar çoktan susmuştu,
yankını duydum
gölgenin ıslak izlerinde.

Üzerinde hep o eski mont,
düğmesi eksik,
sol cebinde birkaç unutma.

Birazdan yürürsün
kendine benzeyen bir rüzgâra,
sessizliğin kıyısında.

Yağmurluğunu aldın mı?
Sanki yağacak gibi.

Gökyüzü seni benden önce anladı,
bulutlar,
bir ismi eksiltircesine sustu.

Dudaklarımı kıpırdatmadım,
içimde bir yer
durmanı unuttu.

Çay hâlâ sıcaktı,
ama seninle dondu.

Bardakta dönen sessizlikti zaman,
dibinde bekleyen bir şekerdim;
eriyip savrulmak yerine,
suskunlukta ağırlaştım.

Dilersen dönebilirsin…
ama dönme.

Döneceksen
yağmurdan değil,
beni aradığından olsun.

Gidişin,
sessizce inen bir perdeydi.

Ama yine de
yağmurluğunu al.

Sanki yağacak gibi.
Sesinle buğulanan camım ben hâlâ.