Yağmur Seslim Şiiri - Kaya Su

Dünden başladım ve bugün de hiç çalışmadım, öylece oturdum.
Henüz kimsenin bilmediği,
yazdığım bütün şiirleri tekrar tekrar okudum.
Şiirlerde seni aradım.
Aradım dediğime bakma; aslında her şiiri tenini, saçlarını, kokunu düşleyerek yazmıştım.
Ama en güzel şiiri gözlerinde okudum, sesinde duydum.
Ve yağmur sesini dizelerin arasında tekrar duymak, sanki nefesin nefesime değiyor gibi hissetmek...
Bir bilsen,
ah bir bilsen, kökünden ucuna tüylerim diken diken oluyor.
Sanki gözlerin gözlerime, saçların göğsüme değmiş ve sonsuza dek bende kalacak.
Zaten kimselere vermem.
Mühr-ü kader dudaklarını kelimelerin anlamlarında görmek,
sanki cihana emir gibi.
Her bir sözüne milyon defa canımı feda edebilirim.
Dağları dize getirir, dünyayı karşına alabilirim.
Yedi yürek cesaret taşır bedenim,
yedisi de korkar oldu titremesin, büzülmesin dudakların.
Ölüm gibi, ölümden beter gibi...
Sırat köprüsü misali kirpiklerin uzunca uzanıyor bir şiirden diğerine
ve her birini birbirine bağlıyor.
Her biri birbirine karışmış, bağıra çağıra seni konuşuyor, seni anlatıyor.
Kulaklarım bu şenlikte sağır kalmış dünyaya.
Seslerin rengi her tarafıma bulaşmış.
Artık rengârenk olmuş ruhum,
bedenimi terk edercesine sana geliyor.
Ben bir tek kaleme anlatmıştım seni,
bir de uçmaktan yorulmuş, komik sesli bir martıya.
Martı uçtu gitti; zaten anlamadı ama kalem durmadı.
Şiirlere seni yazdı ve kimsenin bilmediği şiirlerimi birilerinin okuma ihtimali geldi aklıma.
Kıskandım, öfkelendim.
Öyle ki sinirden burnum kanadı.
Ben...
Her bir zerrene bütün kelimelerimi feda etmeyi,
lal olup konuşamamayı,
hatta sana seni anlatamamayı göze almışken,
ya biri şiirlerimde gözlerini görür, sesini duyarsa...
Olmaz. Kabul edemem. Kıskanırım...
O yüzden bu, son şiirim.
Yağmur seslim, şiir gözlüm...
Seni sadece okumak değil, yaşamak da istiyorum.