Yağmur Gözlüm Şiiri - Alper Cömert

Sensizliği düşündüm,
Sessizliğin kuytusunda,
Maviliğin denizde son bulduğu yerde,
Kırlangıçlarla konuştum gökyüzünde”belki...”diyorlardı,
“Belkide yalnızlığı sen seçtin bu fani dünyada”,
Dolaşıyorum boş rüyalar ülkesinde,
Sonra aniden karanlık bir yola düşüyorum,
Sokak lambaları tek yoldaşım,
Bir onlar yalnız bırakmıyorlar beni,bir de yağmur,
Usul usul kendisini hissettirmeden gönlüme yağan,
Gölgem geri dön dercesine kızgın takip ediyor beni,
Karanlık sokakta tek ses,
Kalbim ve ayakkabılarımdan geliyor,
Sıkılıyorum artık bu sessizlikten,
“kimse yokmu? ”diye haykırasım geliyor boş sokaklara,
Hiçbir ses seda yok,
Sanki yakmışlar burasını,
Sanki bir afette her şey yok olmuş,
Bir ben ve senin hayalin kalmış,
Bu var olmayan şehir de,
İki damla yaş düşüyor gözlerimden sessizce,
Onlar bile benden uzaklaştığına seviniyor,
Yağmurla bir bütün oluyorlar,
Bana nispet yaparcasına,
Ben ise şaşkın ve kimsesiz.
SENİ ARIYORUM
KALBİMİN BOŞ SOKAKLARINDA…