"Yalnız dökülen gözyaşları acıdır"
Okuduğum cümleyle dudaklarımdaki tuzlu tadı almam bir oldu. Çok sevdiğim deniz mavidi gözlerim şimdi deniz suyu gibi tuzlu gözyaşlarımı bırakıvermişti. Yanaklarımdan akıveriyor, bir türlü durduramıyordum.
İstenmeyen birçok anı, pişmanlıklar ve daha nicesi. Kalktım yatağımdan. İçerideki sıcaklık yerini soğuğa bırakmış, camdan akşam soğuğu tüm keskinliğiyle yüzüme çarpmıştı. Kulaklığımda çalan şarkıyı fark ettiğimde "i'm going under and this time feat there's no one to save me" sözleri yalnızlığımı daha çok vurmuştu suratıma. Ama düşündüm yalnız değildim. Olamazdım.
İnsan nasıl kendiyle yalnız kalabilirdi?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!