Yağmalanmış Ruhlar Şiiri - Palo Keko

ruhların senfonisi
ruhumun gölgesi golgotha tepesi
lime lime acılarımda yeşeriyor
paçavra sinesiyle güneş.
toprağın bedeninde ölüm
kemiriyor yüzümdeki tapınağı.
saatini bekleyen bir idamlık gibi
yüzünü üzerime kilitleme.
rahminde sözcüklerin dağılmış rüzgar
kırıntıları,kalbimde halay çeken
jilet yüzlü bulutlar,
daye kaburgamın tavanına
asmışlar darağaçlarını,
giyotin sokaklarını içirdiler düşlerime.
kan kırmızısı düşüyor arkamdan yağmur,
merdiveninde yüzünün sağılmış kaldırımları
dikiş atıyor uykumun çivilerinde.
hayat küçük bir çocuktur
güneşin kumaşlarında,
hep acı çeken bir yaşlıdır
kayıtları yapılmayan kırıklar.
gözlerini açan mermiler önce
bedenimde uzanırlar
sonra sünger beyinli tarlalarda
kan çanaklarını doldururlar
afaroz edilmiş aşkların.
sunmak için şafağın yamaçlarını
dizlerinden kırılmış dalgalara,
pörsük raylı bakışlarla,
ölümün boynunda çürür
içimin son kara parçasıda.
son yalnızlıktır düşüp kalkan
buluttan ırmaklar yıldızların kurutulmuş
göğüslerinde,son vapurda geçti uykumdan.
hep kahır... hepten kahır...
hep kadavradan bir bedenle
asılmışım hayatın gömütüne...
sözlüklerle budandı dilim
bir kuru rüzgarı ensesinde
taşıyor deniz,
bir kuru ölü gömleğini
giydirdim pencereme,
yağlanmış fiilerin çekiminde
bir halatla asılı kalır gök
kayıp giden kendilerimizle.
ağğ meşe ağaçlarının silkelenmiş
kuru ayvadan yaprakları,
düşüyor yüreğim bıçaklara
zincirleri kırılmış sözcükler
dilimin rahminde..._palo