Yadırganır Dururum Ben Şiiri - Yağız Yak ...

İyi tanıdığım bir bedene yaslanıp uyurum
aynı duşta şarkılar açmayı sevdiğim gibi
ve insanlar beni gülerek eleştirirler
duşta müzikler çaldığı,
şortumla soğuğa çıktığım;
sabahları kafamı alıp gittiğim için.
kendi gölgem bile sorgular beni,
çatalla yenmesi gereken tüm yemekleri
kaşıkla yemiş olduğum için.

sonra biraz daha sigara içerler
ve belki daha sert küfürler ederler
“zaman çok hızlı akıyor” diyip
bir daha bana dönerler

çatalla yenmesi gereken yemekleri
kaşıkla yediğim için eleştirirler
“tüm Avrupa’yı tek ve bin euro ile gezeceğim”
dediğim için, iyi ki damadımız böyle değil derler
öyle ki sevdiğim kitapta küfürler ve viskiler olduğu için
küfürlü sorular sorarlar.

ama en kötüsü,
annesinin kütüphanesinde doğanlardır;
sessiz ve entelektüel kibirle
gözlerini devirdiklerinde,
elim şişeye daha sık gider.

uzun isimli üniversite bölümleri okurlar,
kartvizitleri ya vali ya da sendikalı işçidir;
fakat hepsi aynı sıkıcı sessizliğe
ve aynı iğrenç mimiklere sahiptirler.
sonra durur, düşünürüm,
"belki de sorun bendedir," derim,
ama hemen vazgeçerim çünkü
kendimle tanışmak,
kendime soru sormak,
hatta aynada bile görmek istemem
yüzümü.

oysa ki normali
bir şarkı dinlemek
bir kitap okumak
bir kadın sevmek gibi gelir bana
hatta inanmadığım şeyleri bile söylerim,
sırf toplum beni yadırgasın diye.
Ve toplum yadırgar, güler, homurdanır
ve sonunda hep küfür eder bana;
ama ben o küfürleri
daha hala övgüyken içerim
işte,
bütün küfürleriniz şerefime olsun.