Yabancı Benlik Şiiri - Zeynep Oruç

Buna yorgunluk denir mi bilmem,
Ama ..
Sanki her bir nefesimde binlerce senem ölüyormuş gibi bir zorlanıştayım
Ellerimi zorluklarıma rağmen tutanlar olsa da
İçimde bencillikten eser yaşatmamış oluşum kimsenin üstüne yıkamıyor yüklerimi
Bedenime değen parmaklar bana ait olsa bile mahcup düşüyorum
Boynum bükülmeye yer arıyor sanki,
Sevdiklerime kendini dik tut diye telkinler veren ben, acınası olmaya ant içmiş gibiyim
Tanıdığım bildiğim her insanın acılarını taşıyacak kadar güçlü,
Kendi acılarıma diz çökecek kadar güçsüz bir yaratığım
Beni anlatacak tonlarca cümlem olsa da kendimi tanıyor oluştan çok uzağım
An gelir düşmanlarımı yakacak bir ateş büyütür
An gelir vicdanıma yenik düşüp o ateşe atlarım
Sahi kimim ben?
Acımasız olmak zorunda kalmış bir canavar mı?
Yoksa beni sessiz nefessiz bırakana bile acıyan bir yufka yürekli mi?
Kimim ben sorusundan ziyade,
Kim olmalıyım diye sorgulamaktayım son zamanlarda.
Hatırlıyorum,
Bir zamanlar iyi bir insan olmak tek gayemdi.
Sonra iyi olmak isteyen her bir parçama kızgın paslı demirler sapladılar
Yine de tamamen kendim için yaşamamı engelleyen bir şeyler buldum içimde
Arafta kalmış olmak son nefesimi cılız bir mum ışığında arattı bana
Secdeye gözyaşlarımla birlikte düşüp yeter dedim Yaradanıma
Vadem dolmamış olacak ki..
Birkaç duygum yok oldu bir anda
Canımın yangısı azalsa da insan olmaktan uzaklaştım istemeden
Peki gerçekten insan olmak duyguları gerektirir mi
Ya da insan olmayı kaldıramamış bir bünyenin ifası mıdır bu eksiliş?
Belki de tek yapmam gereken sevenimin sevdiklerimin ellerini tutup kör, sağır, dilsiz olmaktır
Yine de belki... Bir gün belli belirsiz bir çığlıkla uyanmalıyım
İçimde hala iyi bir insan olmak isteyen o kız çocuğunu taşıyorum.
Bunu bilmek,
23lük vazgeçişimle anlaşamayacak zamanla,
Biliyorum.