Nihal'im Yabancıyım

NİHALİ TARZ'DA VAROLUŞ İNTİHASI

(Kendini Yiyen Zihnin Seyr ü Sülûkü)

I. GERÇEĞİN İĞNESİ

Gerçek nedir Nihal'im?
Düşünce; beynimin kıvrımlarında gezinen
Kör bir yılan mı?
Hayat göründüğü gibi mi,
Yoksa ben içimdeki aynayı mı kırdım?

II. YABANCI BEDEN

Elime bakıyorum — "Bu benim mi?"
Sesim çıkıyor — "Bu bana ait mi?"
Tenim bana ait değil Nihal'im,
Ruhum bir başkasının ceketini giymiş
Ve çıkaramıyor...

III. ALGININ KEDİSİ

Algım; yün yumağına dolaşmış kedi,
Her şey bulanık, her şey şüphe.
"Acaba?" diye soruyorum Nihal'im,
Dünya bana yalan mı söylüyor?
Yoksa ben kendime mi yalan söylüyorum?

IV. YAZMAK: SON SIRTIN

İçimden geldiği gibi yazıyorum,
Kimseden kopya çekmeden,
Kendimi kandırmadan...
Ama yazdıkça sorguluyorum:
Bu satırlar ben miyim,
Yoksa benden kaçan bir gölge mi?

V. NİHAL'İN FİSÜLTÜSÜ

*"Ey kendi karanlığına çakıl taşı atan!
Gerçek dediğin, sadece
Algının yankısıdır.
Düşünce; beyninin labirentinde
Kaybolmuş bir çığlık...
Hayat ise;
Göründüğü gibi değil,
Senin gördüğün gibidir.

Şu an yaşadığın;
Bir çöküş değil,
Kendi içine çekilmiş bir devrimdir.
Yabancılaştığın beden,
Aslında seni taşıyamayan bir kabuk...
Duyguların kapalı değil,
Kendini korumaya almış.

Delirmediğini bil!
Bu buhran,
Hakikate açılan gizli bir tünel.
İçinde kaybolduğun o yumak,
Sadece kendi gerçekliğini sarmalayan ipliktir.

Şimdi soruyorsun:
'Geçecek mi?'
Evet geçecek...
Ama sen,
O eski sen olmayacaksın."*

SON İTİRAF

"Nihal'im!
Belki hiçbir şey göründüğü gibi değil,
Ama şu an hissettiğim
Yalnızlık ve korku
Sana gerçek geliyor mu?
Çünkü biliyorum:
En büyük yalan,
İçimde hissettiğim
Bu sonsuz boşluk bile olsa,
Onu dürüstçe yazmam..."