Ya Yunus (1) Şiiri - Nimet Öner

Ya Yunus

biz seni okuyarak değil,
ağlayarak öğrendik.
Dizelerinden değil,
yara yerlerimizden bildik seni.
Senin "aşk derdiyle hoş olan" hâlini
biz gece yarısı sustuğumuz dualarda duyduk.

Sen diyorsun ya;

“İlim ilim bilmektir,
İlim kendin bilmektir…”

Biz kendimizi bilmeye çalıştık,
ama herkes önce bizi susturdu.
Çünkü biz,
yumuşak konuşanlar,
kolay affedenler,
fazla sevenlerdik.
Ve bu zaman
bizim gibi olanları
çok çabuk yordu Yunus.

Ya Yunus,
biz sevmekten vazgeçmeyen bir avuç insanız.
Yorulsak da dua ettik,
incinsek de güldük,
ihanet gördük ama hâlâ dost olduk.
Ve en çok,
bir nar gibi ortadan ikiye ayrıldık.
Bir yanımız hep kırmızı kaldı;
diğer yanımızda suskunluk…

Sana kalbimizi taşıdık.
Çünkü sen anlarsın.
Çünkü senin yüreğin bizimkine benzer.
Sen de sustun çok sustun
sen de sevdin adı anılmayacak kadar derinden…

Biz bu dünyayı sevdik Yunus…
Ama insanlar yoruyor artık.
Bize gül uzatmadan önce,
dikenlerini gösteriyorlar.
Aşkı bir pazarlık gibi sunuyorlar.
Ama biz pazarlık bilmeyiz Yunus,
biz kalpten veririz…

Senin gökyüzüne bakarak
şimdi sadece şunu diyoruz:

Biz seni anlayanlardan olmak istedik, Yunus.
Sen de bizi anla…

Ve bil ki;
Bu mektubu nar çiçeğiyle mühürledik.
Açan, sadece kalpten okur onu.
Kalpsiz olan okuyamaz.
Biz Seni Anlayanlardan Olmak İstedik, Ya Yunus
Yüreğimden
Yunus Emre’ye

Azra Nimet Öner