Ya öptüğün yere... Şiiri - Suskun Adam Z ...

Sevgilim,

Ağrımı sorduklarında, yine “başım” dedim.
Oysa bilselerdi, ağrıyanın aslında kalbimin ta ortası olduğunu…
Ama kimseye anlatamadım.
Çünkü anlatmak demek, seni yeniden çağırmak gibiydi;
ve ben, her anını içinde saklayan bir kalbin,
nasıl sustuğunu kimseye gösteremedim.

İçimde bir sızı var — adı sen.
Ne zaman unuturum desem,
bir şarkının sözünde, bir rüzgârın sesinde
yine dönüyorsun bana.
Bir anlığına bile sanki nefesin dokunuyor ruhuma.
O an duruyor her şey…
Zaman, ses, kalabalık…
Sadece sen kalıyorsun, bir tek sen.

Hiç göstermedim kimseye yüreğimi,
hiç açmadım ellerimi “işte burası” diye.
Çünkü değsin istemedim hiçbir el kalbime.
O kalp seninle kutsanmıştı bir kere.
Senin öptüğün yere, bir başkası nasıl dokunabilirdi?
Ben bunu bile düşünmekten korktum.

O yüzden sustum sevgilim.
Kelimelerim vardı, ama söyleyemedim.
Çünkü biliyordum;
bir kere “sen” desem,
bütün susuşlarımın duvarı yıkılırdı üzerime.
Ve ben, seni anlatırken bile yeniden yanardım.

Kimse bilmedi, ama ben yıllardır aynı yeri koruyorum içimde.
Senin izini, senin sesini, senin dokunuşunu...
Sanki kalbimin üstüne mühürlenmiş gibisin.
Zaman geçti, insanlar değişti,
ben bile başkalaştım belki,
ama senin öptüğün yer aynı kaldı.
Bir an, bir nefes, bir dua gibi…

Bazen gecenin en sessiz anında elimi kalbime koyuyorum.
Kalp atışlarımın arasında seni duyuyorum hâlâ.
Bir nabız gibi değil, bir hatıra gibi…
Sanki o an, sen oradasın.
Sanki yine bana dokunacak gibi,
ama dokunamıyorsun artık.

Yokluğunun yankısı var her yerde.
Bir sandalyenin boşluğunda,
bir kahvenin buğusunda,
bir aynanın suskunluğunda…
Her şey seni hatırlatıyor,
ama hiçbir şey seni geri getirmiyor.

Ve ben, bu gerçeği kabullenemedim.
Kendimi kandırmadım, sadece sustum.
Çünkü bazı acılar anlatılınca eksilir,
ben istemedim.
Senin yokluğum bile seninle kalsın istedim.

Ya biri dokunmaya kalksaydı o yere…
Ya parmak uçları senin öptüğün yere değseydi…
Ben buna dayanamazdım.
Çünkü o yer artık bana değil, sana aitti.
Bir yabancı dokunursa oraya,
sanki senin hatırana ihanet etmişim gibi olurdu.

Bu yüzden, sevgilim, sustum hep.
Benim acım sessizdir, ama derindir.
Benim sevgim konuşmaz, ama hep oradadır.
Seninle başlar, seninle biter.
Sen gideli kelimelerim bile yarım kaldı,
her cümlemde eksik bir nefes var.
Yazsam yetmiyor, sustukça çoğalıyor.

Ve şimdi, yıllar geçse bile,
ben hâlâ o cümleyi içimden tekrar ediyorum:
“Ya öptüğün yere, dokunmaya kalksaydı biri…”

Seni hâlâ saklayan bir kalpten,
sessiz bir mektup.

@dressiz mektuplar✍️✍️
10 Kasım pazartesi
10:25