"İnsanın sevilebilmesi için kendisi gibi olmaması gerekiyormuş.."
Bunu anladığım zaman biraz geç kalmıştım, insan bazen bazı şeylere geç kalabiliyor-muş..
Yaşayarak insan..öğreniyor..
Yetişemiyorum şimdi birçok şeye, yetişemediğim bu hayata geç kalıyorum. Hakikatten ne zaman böyle hisseder insan? Heyecanla yürüdüğüm o yolların sonu yokken bir sona geldiğimi hissediyorum şimdilerde..
Kendimi bunca vakit bir şeylerin güzel olacağına, yarınların umutlarına inandırırken, elimde avucumda hiçbir şeyin kalmadığını, hiçbir şeyim kalmayınca anladım. Ama hep öyle yapmadık mı? Hep buna inandırmadık mı zaten kendimizi. Geçeceğine..
Ben yanıldım, vaadettiğim umutların altında ezilirken, geçmeyeceğini bile bile inandım. Lakin öyle mecrûhum ki..inançlarımı, umutlarımı bu yanılgı altında yitirdim..
Şimdi size çekitğim acılardan söz etsem illa ki buluşuruz ortalarda, ama o kadar sonundayım ki yaşanmışlığın,sizinle acılara ortak olmadan gideceğim..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta