Ya Gelirsen! Şiiri - Tamer Arabacı

Gün değil ay değil yıllar geçti.
İçimde yokluğunun boşluğu,
Yine de aklım, gönlümden emindi.
Sınırsız bir özlem ile
Yaşamak arasında var olma arayışım,
Sahi aşkın amacı neydi?
Bak geçmez denen zaman nasıl geçti?
Bir şeyler kopa kopa ömrümden.
Nihayet aklımda o cevapsız soru.
Dünya gözüyle ya bir gün gelirsen!

Sensizliğinde yaşlanırken hayalini kurduğum,
Kıyamadığım sevdanın gölgesinde biçare suskunluğum.
İçimde sıcaklığın hala kavururken verebileceğim son nefesti.
Hepsi yalandı belki.
Gördüğüm,
Bildiğim,
Hemen hemen hepsi!
İnan o kadar zor ki sığdırmak sen dolu hisleri.
Şimdi ben bile inanamıyorum.
Bir zaman deli gibi beklediğim,
O canım sevdiğim.
İnsan korkar mı gönlünden?
Nefret eder mi kendinden?
Yine tüm anlamsızlığımda olmaz o soru
Çıkmazlarında sonumun ya gelirsen!

Unutamamak kimilerine göre mecburiyet.
Kimine göre de Farklı yollarında hayatın
Umutlara inanmak seçenek.
Ama beklemek değil işte!
Bile bile kaderin sana yazdığı sonu,
Asla gerçekleşmeyecekleri düşünmek,
Sevda varken ecele ne gerek?
Canım yanıyor bunca sene sonra bile.
Dudaklarımda acı bir tebessüm ve o soru,
Var olmanın sınırlarında, ya gelirsen!

Hafta değil, mevsim değil, seneler bitti.
Gözlerimde hala gözlerinin kokusu.
Değer miydi?
Tekrar tekrar her gece ölmeler değer miydi?
Yarım kalmış hislerim ile
Hayata tutunmak arasında kalmışlığım.
Gerçekten sevdanın benimle derdi neydi?
Bak! tüm yokluğunla sessiz sedasız o son geldi.
Hayaller paramparça son kale de düşerken,
Aklımda akşam renginde bir soru;
Ya Gelirsen!