Xebit û Bi Xwe Bawer Be

Dengê mirîşkên zarok in gava bifikirin ezmanê,
Mirîşek e ku nazdike xwe jî bîr nakê,
Di nav diroka îro û duhê de digere,
Mirîşek e ku birina narê bîr nekiriye,
Dilê winda dike û li bin qereqolên serserî difire,
Helbestvanek e ku paqijî ji xwedê wergirtibe û li dîrokê bi rû nas dibe,
Mirîşek e ku bi şik dide jiyan û nikare berê û paşê bibîne,
Guhdarî zarokek e ey mirîş,
Ne di zimanên xeyalî de,
Belkî di şeya rastiyê de,
Tu çi fêhm dikî ji demê spêdeyê de,
Kengê tu difirî gava dirêjiyên derew bi şev re difin?
Helbestvan têbêje na, lê çavên wî axiv dikin,
Hêja, ev şop e ji dûr tê,
An jî ev dengen mirîşan in ku me di şaşîyê de dikin,
Demên spêdeyê ne dawiyê ne,
Rastî, dilsozî û mirovahî li xwedê ne,
Zengil çêkirin çi wateyê heye tu ku ji tirsa xwe nikarî xêzanek avakî?
Hilkanê xwe bihêle li darê nav baxê min,
Her tiştî ya min û ya bûyînê yê min ji xwedê ye,
Her tişt e ku ez bo welatê xwe qurban dikim di du zimanên xwesk de,
Ez naxwazim ku ez tu razî bikim ey mirîş,
Bitilî bo te be, pênah xwestin bo min,
Qet bi dawî bibe ev helbest ey mirîş?
An jî bi destê çep bixwînin zarokên biçûk,
An jî helbest binivîsin bi peyvên paqij yên ji dilê xwe,
Ewên ku jêr bel û şerm dikin ji wan bizêrin,
Bawer bike an nebawer ey mirîşa bêdil,
Bawer nekê an bawer bike ey mirîş ku aqilê xwe li ser xwirs û mal û mulk winda kiriye,
Gelek dûa hene li ser te,
Herî baş e ku tu jê bît lêbirê xwe bidî,
Ez eger mirîş bûm, ser helbestan didinivîsim,
Li helbestên ku di xwînê rastiyê de hatine nivîsandin,
Derew û şaşiya be tu be, ey mirîşa bênas,
Hin helbestan dest pê dikin,
Her tim dimeşin,
Ji ber ku xwedê e ku ji bo min û te di erdê de jiyan dida,
Hinek xwînê sar,
Hinek jî xwînê germ e ku jiyanê didin me,
Tu nikarî ji min bibersî, ey mirîş,
Heke xwedê ez di ewlehîyê de bigire,
Tu jî bi min re ewleh î.
Xebit û bi xwe bawer be…