Vuslata Dair Şiiri - Seyit Er

Hayat kapalı ve nemli
Gökyüzü
Bir karış üzerimde sanki
Kirpiklerimle taşıyorum bulutları
Yaşamak
Maden göçüğünde kalmak gibi
Yok denecek kadar çok umut
Bazen bir anda bitiyor
Bazen meydan okuyor dünyaya
Üşeniyor gülmeye yüzüm
Yağmayan yağmurlar gibi hüznüm
Bezgin ve ürkek
Koca bir çınar filiziyim
Kerbela'dan sonraki
En büyük matemi yaşıyorum
Sargı tutmuyor yaralarım
Akrep zehrinden beter sızım
Yaslansam biraz içime
Donmaktan korkuyorum
Belkide bu yüzden
Yanlız kendimle konuşuyorum
Bir bebek gibi
Hep avutmak zorundayım gönlümü
Yarabbim ne zor imiş
Siyahı karaya boyamak
Yinede bahtiyarım
Olmadı bir gün isyanım
Seviyorum ya seni
Biliyorum ya sevildiğimi
Gerisi
Çölde bir kum tanesi
Ömrümün son günü olsa da vuslat
Seninle yaşayacağım bir güne sığar
Yaşamadığım hayat