Vuslat Vakti Şiiri - Melis Tezer

Yaşlı gözlerimle bir kez daha seyrediyorum seni,
Bir kez daha görüyorum o eşsiz güzelliğini…

İstanbul’u anlatmak için bilmem ki, ne demeli?
Adeta bir gelin gibi, teni toprak kokan sevgili…

Senin kucağında açtım gözlerimi dünyaya;
İlk nefesim Emirgan sırtlarında eski bir konakta
İlk adımlarım Gülhane parkında.

Hey gidi günler!
Nasıl da çabuk geçtiler!
Oysa her şey dün gibi hatırımda...

Küçüktüm; ayrılık şarkısı fısıldadın kulağıma,
Ardından annem kavuştu toprağına.
Yalnız kaldım; bir başıma…
Kız kulesi şahitti gençlik yıllarıma.

Sonra ne olduğunu bilmeden,
Bir gün Eminönü’nden Üsküdar’a geçerken,
Bir ses duydum; inceden…

Derinlerden bir yerden;
Belki martıların sesinden,
Ya da rüzgarın nefesinden,
Aşkı öğrendim senden.

Bir parça simidin tadında,
Güvercin kanatlarında,
Kıvrak dalgalarında
Aşk vardı.

O mağrur duruşunda,
Geceye bakışında,
Ayakta kalışında
Aşk vardı.

Anlatmaya ne hacet…
Aslında aşk senden ibaretti;
Sense aşktan ibaret…

Vakit vuslat vakti,
Ezanlar okunuyor.
Duyuyor musunuz?
İstanbul beni çağırıyor.

Titreyen ellerim ellerini tutacak,
Yorgun bedenim bedeninle kavuşacak.

Bunun adı ölüm değil,
Sevdiğime gidiyorum.
Aç kollarını İstanbul;
Ben geliyorum!