Vuslat Gemileri Şiiri - Ayhan Korkmaz

VUSLAT GEMİLERİ
Haydi uyandır vuslat gemilerini,
Düşünme yol kime, menzil nereye,
Sılanın yeri yarin adı mı kaldı dilimizde,
Yeter ki demir alsın bu kokuşmuş limandan,
Yahya Kemal misali gönder meçhule.

Karabasanları bile özleten uykusuz gecelerde,
Sırtlan ulumalarıyla cebelleştik yine,
Ucu küf tutmuş dikenli teller arasından,
Çakallar sırıtıyor pis pis yüzümüze,

Çıkar artık kınında beklemekten közleşmiş sabır pusatını,
Kes halatları,
Bir aşüfte göğsü ısırmaya bilenmiş dişlerinle,
Kopar zincirleri, sevimsizlikten keşmekeşlere dönmüş duvarları kaldır önünden,
Bin, on bin, yüz bin yap,
Dört adımda arşınladığın ucube odayı.

Haydi uyandır vuslat gemilerini,
Gönder gözlerini kör eden kehribar sarısını,
At özgürlük kulaçlarını en kocamanından,
Çıkar getir ta derinlerden sarhoş eden Firuzeyi.

Batır tırnaklarını gücün yetesiye,
Yoldan çıkartan bir nataşa varmışçasına inlet kapıları,
Gıcırtıya koşsun tüm uzun boylu,
Gaga burunlu isterik sıskalar,

Ama geldiklerinde
Çok geç olsun buhur kokulu vakit,
Bir daha uyumayasıya yola çıkmış olsun vuslat gemisi,
Girifte denk düşen kör karanlıklar kucaklasın yok sandığı aydınlığı,
Ve sen bir daha hiç takmamak üzere iç,
Bir çamçak kımızcasına,
Gözün kapalı erittiğin prangaları.