Vuslat Şiiri - Yılmaz Kurucan

Ne güzeldi o gülüşler ki, zamana inat,
Gönül bahçemde bülbüller gibi şakıyordun.
Ruhumun dehlizinde kanayan yaramın ilacı oldun,
Şimdi hangi rüzgar aldı götürdü seni, bilemiyorum.
Bir boşluk kaldı geride, bir hüzünlü hatıra.

Sanki bir martı çığlığı, bir vapur ıslığıydın,
Uzaklardan gelip içime dolan bir sedâ.
Oysa ben, kaldırım kenarında bir taş misali,
Kimsesiz, çaresiz, bekliyordum seni.
Bir simitçi edasıyla geçtin yanımdan.

Hiçbir şey beklemiyordum aslında senden,
Bir selam, bir tebessüm kâfiydi belki de.
Ama sen, güneşi getirip avuçlarıma bıraktın,
Deniz kokusuyla karışık, ince bir yaz rüzgarı.
Meğer ne çok ihtiyacım varmış sana.

Şimdi düşünüyorum da, ne vardı ki hayatımda,
Sendin bütün renklere can veren fırçam.
Boş bir tuvaldi sensiz günler, renksiz, mânâsız.
Şimdi neye baksam seni görüyorum,
Bir bulut parçasında, bir çiçeğin yaprağında.

Gel desen gelirim yine, hiç düşünmeden,
Açarım sana bütün kapılarımı, gönül penceremi.
Ne gam, ne keder kalır içimde, bilirim.
Yeter ki o gülüşlerin geri gelsin,
Ve bülbüllerim yine şakısın bahçemde.