Son Vuslat Şiiri - Mehmet Akif Güngör

Neredesiniz köyümün tozlu yolları?
Taş mı kesildiniz, tanımadınız beni?
Asfalt mı oldunuz küçük patikaları?
Yol verin, el görmeyin şu solgun bedeni...

Az mı sevda kazıdım, o duvarlarına
Dede evim; taş, beton dolmuş yerlerine
Ölüm zor gelir, denirken kerpiçlerine
Yol almışsın tarihin derinliklerine …

Bir zamanlar şırıl şırıl çağlayan dere
Sen de kaybolup gitmişsin bir yerlere
Hapis mi ettiler önünü gere gere?
Nasıl da dönmüşsün sessiz maviliklere...

Çoban pınarı; sen neden akmazsın, sustun?
Ağlamaktan gözen kurudu da mı pustun?
Yoksa gurbetteydim diye bana mı küstün?
Şen olasın gayrı, geldi bak eski dostun...

Vefasız mı sandınız, yine size döndüm...
Bu son vuslattır, sizleri göklerden gördüm...
Hasret bitti, hiç gitmemek üzere geldim..
Fatiha’lar la, Yasin’ler le sizin oldum...