Vuruluyordum Şiiri - Nevin Özdemir Sağlam

Acımıyordum,vuruyordum herkesi.....
Ölüyorlar sanıyordum,vurup kanatıyordum
Oysa; ben vurulmuştum,kanıyordum.....
Kan fışkıran ağrıma,bağrıma,şakağıma;
El vuruyordum! .....
El vuruyordum,toka diyen tokatlara,
Üzgündüm,fenalıktan başka bir şey görmüyordum.
İyilik görmüyordum,hayra yormuyordum hiç bir şeyi.
Acımıyordum,fenalıktan başka bir şey görmüyordum.
Yaralıydım,kanıyordum,korkuyordum.
El vuruyordum uzanan ellere;
El vuruyordum,kızını dövmüş,dizini dövmemişlerin dizine
Dostuz diyen dillere susuyordum;
Yalandı, hoşuma gitmiyordu,kızıyordum;
Arkasından kusuyordum,yada bağırıyordum;
Sesimi yüceltmiyordum,boyumu yükseltiyordum,
Küfre giriyordum,günah işliyordum,
Sonra kanım bitiyordu,kuruyordu,yada iyileşiyordum
Acımıyordu hiç bir yerim,acımıyordum.
Böyle adam oluyordum ben de,bir benliğe karışıyordum
Ben bende bir -ben- oluyordum,oradan kopuyordum,
Hiç vurulmamış bebeğin,yüzüne vuruluyordum.
Masumluğun üzerinde masum kalıyordum
Orda şefkati görüyordum,sonra eriyip kayboluyordum
Tekrar başka bir yüze vuruyordum
Vurulmamışsa vuruluyordum! ...............