Vurgunlardayım Şiiri - Atila Işık

VURGUNLARDAYIM

Vurgunlardayım
Umut renkli güvercinler dolaşırken gökyüzünde, hüzün
basıyor dört bir yanımı. Kimsenin bilmediği acılarım
şaha kalkmış at sırtında, koşar dört nala. Dalından kopmuş
yaprağın, ağacını özleyişidir yaşadığım

Umutsuzluğun şafağı doğunca tenime
Hüzünlerim üşüyor, ben üşüyorum

Vurgunlardayım
Acılar emziriyor yüreğimi. Kepenkleri kapalı
ses vermez sokaklarda kimse görmez yalnızlığımı
Her adımda çoğalan ayrılık busesidir yanağımda, nişan gibi taşıdığım
Ağaçlardan sallanan birer kozalak gibidir hüzünlerim
Ve mutluluğum, kumdan kulelere benzer, ilk dalganın
kıyıya varışına yazgılı

İşte, son vapurda yanaştı iskeleye, hatta son yolcusunu da
indirdi. Bir tanıdık yüz, bir tanıdık sesten yoksun
olmak. Delirmek belki de bunca acının ortasında
ve karanlığın göbek taşında çatlayışı göz pınarlarımın

Yalnızlığım üşüyor, ben üşüyorum

Vurgunlardayım
Tek bir ses uzatmayınca elini
Çekip gitmekti belki de tek umar, güneş
dokununca camlara. Neresi olursa olsun çekip gitmekti
yanağımı titrettiğinde ayrılığın ilk esintisi. Gitmektir
görünmez bir kementle sıkılırken ruhumun boğazı
Yarıda bırakıp da şiirleri, hatta kum saatinin dolmasını beklemeden
çekip gitmek. Gökyüzünde maviye koşarken umut renkli güvercinler

Vurgunlardayım
Yalnızlığım üşüyor, ben üşüyorum (29 TEMMUZ 08-ESKİŞEHİR)