Vurgun Şiiri - Orhan Karataşgüler 4

Şimdi
En durgun ve vurgun yemiş halimle
Mülteci bir kedere boyun eğmiş
Kalbim elverdikçe isyandayım İçimde
Boğuk rüzgar sesleri geliyor uzaktan
Takılır boğazıma öylece düğümlenir
Kokun sarar her yanı umulmadık bir anda
Durur saatlerce içime çekerim
Sonra yeni bir güne uyanır gibi ayaklanırım
Yetişecek ne çok iş
Yaşayacak yığınla hüzün var içimde
Bazen seni düşüncelerimden söküp atma
Sana ait herşeyi yakıp yıkma arzusuna kapılıyorum
Sonra algoritmasını hesaplayamadığım
Bir hüzün yumağıyla kaplanıyor yüreğim
Her red edişim teslimiyete giden bir kabullenişle son buluyor
Sana yazılmamış bir şiir
Okunmamış bir türkü telaşına düşüyorum
Olurda bir gün ansızın karşılaşma ihtimaline
Dağarcığımda sana sözcükler biriktiriyorum
Sonra bu sözcüklerin ağırlığı çöküyor ruhuma
İhtimaller üzerine kurulu bir aşkta pazarlanmak
Ağırıma gitsede susuyorum
Öyle ya, hayat tamda bu işte
İnsan, umduğuyla değil
Bulduğuyla ömür tüketiyor