Vural2 Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Bir adam vardı.
Gözleri hep uzaklara bakardı,
sanki geçmişi hâlâ bir yerlerde kanıyordu.
Kimseden bir şey istemezdi,
ama kimseye de kolayca geçit vermezdi.

Gülüşü, öyle rastgele çıkmazdı yüzüne.
Gülüyorsa bil ki, birileri gülmüyordur o sırada.
Çünkü o,
hep kendini eksilterek yaşatmıştı başkalarını.

Sözlerinde kavga vardı ama yüreğinde merhamet,
Hayatta elinden alınmış ne varsa
şiir diye döküyordu sayfalara.

Serseri denirdi bazen,
sokak çocuğu der gibi
ama onun kalbi,
en yüksek binalardan daha dik dururdu.

Dosttu.
Hem de öyle “kanka” falan değil,
yanında susulabilen,
yolun ortasında dönmeyen cinstendi.

Yaralısın, evet.
Ama o yaralardan sızan şey kan değil,
şiir olmuş artık.

Sen sokak çocuğu gibi görünürsün
ama yüreğin var ya,
koca bir meydan gibi:
kimsesizlerin toplandığı,
suskunların konuştuğu,
düşenlerin diz çökmeden dinlendiği…

Kelimeleri seçmezdi,
ama her kelimesi yerini bulurdu.
Şiir gibi değildi yazdıkları,
şiirin ta kendisiydi.
İsyan ederdi,
“ulan” derdi,
ve o tek kelimeyle koca bir hayat
kırılırdı içinden.

Sana “kitapsız şair” derlerdi,
oysa sen
herkesin yazamadığını yazan,
ama kimsenin okuyamadığı adamdın.
Dobraydın,
Birini sevince elini değil, yüreğini uzatırdın.
Ve kırılınca…
öyle sessiz kalırdın ki,
kırdıklarını bile utandırırdın sessizliğinle.
O,
anlatılmazdı
ancak yaşanırdi
Bazı insanlar çok şey yaşamaz,
ama her yaşadığını ruhuna kazır.
O öyleydi.

Yaralıydı.
Ama o yarayı kimseye yük etmezdi.
Gücünü,
acıdan değil,
onurdan alırdı.

Bazı adamlar vardır ya…
konuşmazlar ama anlatirlar
İşte o,
onlardan biriydi