Gökten düşen bir umut damlasısın gözlerimde
Seni düşünüp unutuyorum yaralarımı
Her nefeste daha da zor oluyor yaşamak
ama gülüm bir o kadar da sen doluyorsun içime
vazgeçmek elde değil.
Sanır ki insan yürüye yürüye her yol tükenir
Sen gittin
Sustu bütün yeryüzü.
Söylenecek çok sözün vardı belki
Her sabah öfkeyle uyanışından
Anlıyordum gördüğünün kabus değil
ben olmadığımı
Yokluğun ve yoksulluğumuz sustukça susuyor
Utanarak
Utanması gerekenler yine kayıp
Bize düşüyor onların adına utanmak
Boş satırlara düşen her damla
Biraz kan ve biraz da gözyaşından ibaret
Bir tesadüften ibaret aslında herşey
Sen, ben. Öyle mi gerçekten?
Annemle babamın biraraya gelmesi tesadüf hem de tamamen
iki farklı köyün tek ortak noktası
Amcamın asker arkadaşı
gülme, gerçekten tesadüf
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!